“مینا مشهدی مهدی” دانشآموختهی رشته فیلمسازی و عضو انجمن تهیهکنندگان سینمای ایران است که آثار متعددی را کارگردانی و تهیهکنندگی کرده و جوایز زیادی را ازجمله بهترین مستند از جشن خانه سینما، بهترین کارگردانی از خانه سینما، بهترین نویسندگی و گویندگی گفتار متن از جشنواره حقیقت، بهترین کارگردانی مستند، بهترین فیلم ازنظر تماشاگران، بهترین پژوهش در جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران در شماری دیگر کسب کرده است . او همچنین عضو هیئت انتخاب بخش نیمه بلند چهاردهمین جشنواره بینالمللی سینما حقیقت هم بوده است. در این مصاحبه با او درباره جشنواره یادگار به گپ و گفت نشستیم.
لطفاً نظرتان را درباره میزان اثربخشی جشنواره ملی میراث فرهنگی یادگار که پس از سالها برگزارشده است بفرمایید.
به خاطر دارم سالیانی را که جشنواره یادگار در سطح خیلی خوبی برگزار میشد و حمایت خوبی بود در پاسداشت فیلمسازانی که در حوزه میراث فرهنگی و میراث ناملموس فعال بودند و به دلیل اینکه جشنواره یادگار در زمره جشنوارههای تخصصی است، با ایجاد فضای رقابتی به رشد کمی و کیفی و تنوع آثار تولیدشده در این حوزه کمک شایستهای کرد.
متأسفانه من در دورههای قبلی جشنواره یادگار شرکت نداشتم اما از فیلمهای جشنواره استفاده کردم.
با چه فیلمی در این دوره جشنواره یادگار شرکت کردهاید؟ درباره فیلمتان توضیح دهید.
با فیلم «آنجا که باد میوزد» در این دوره حضور دارم. این فیلم حکایت مردمانی است از بمبئی یزد تا بمبئی هند. روایتی از نامهها و عکسها و یادهای بهجاماندهشان.
به عنوان یک مستندساز به نظر شما در فیلم قوم نگارانه کارگردان چگونه باید با سوژه اش تعامل برقرار کند؟
در فیلمهای قومنگارانه کارگردان هیچ دخالتی در روند مستند ندارد. وفاداری به اصل آیینها و خردهفرهنگها و هر آنچه مرتبط با مردمان قوم موردنظر است و بهعنوان سندی در قالب فیلم مستند ضبط و ثبت میشود مهمترین بخش کار است. کارگردان تنها مجاز به انتخاب نوع روایت سوژه است.
آیا ملیت، تاریخ و شرایط اجتماعی فیلمساز در قوم خاصی در شکلگیری زیان شخصی او مؤثر است؟
بله همهی این عوامل در جهانبینی فیلمساز و شکل مواجههی او با سوژه بسیار مؤثر خواهد بود. چراکه با تأمل در آثار فیلمسازان بومی با سوژهای از قوم خود شاهد ظرافتهایی هستیم که ایبسا از دید فیلمسازان غیربومی پنهان میماند.
چون فیلمساز سالها با سوژه زندگی کرده و دغدغه شخصی خود را به تصویر کشیده است.
فیلمساز چطور باید بتواند واقعیت موجود در آن آئین را به شکل درست و بیطرفانه منعکس کند؟
با مشاهدهگر بودن میتوان میزان دخالت فیلمساز در جریان برگزاری آن آیین را به حداقل رساند و نیز؛ آگاهی فیلمساز و تجربه و مشاهده قبلی او از روند پیش رو بسیار مؤثر است.
حضور فیلمساز و دوربین بهنوعی یک دخالت در کار مستند محسوب میشود، چطور میتوان این دخالت را کم کرد؟ و راهحل شخصی شما در این رابطه چیست؟
یکی از راههای کم کردن میزان دخالت، به حداقل رساندن افراد گروه تولید است.
راهحل شخصی من در این مواقع ایجاد تعامل دوستانه و صمیمانه و پذیرفته شدن توسط مردمانی است که در میان آنها به ثبت و ضبط آیینهایشان میپردازیم. پیوستن و حل شدن در آن اجتماع بهطوریکه حضورمان برای آنان عادی بوده و جلبتوجه نکند.
آخرین دیدگاهها